تفألی بر دیوان رهی معیری!

قفسه هارا می گشتم دیوان شعری میخواستم.چه چیز بهتر از دیوان شعر مولانا.هر بار که به انجا میرفتم مقابل چشمانم بود اما اینبار هر جا را نگاه کردن نبود.کتابی سبز رنگ توجهم را جلب کرد چیزی روی عطف کتاب ننوشته بود کتاب را از لابلای کتاب ها کشیدم بیرون "دیوان رهی معیری"کتاب را گرفتم دستم و ان را باز کردم:

پارادکسی به نام عقل و دل

پارادکس،مخلوطی از کلمات که از سر نا سازگاری ذهن انسان را در گیر میکند به هم می پیچاند ودر ورطه ای تاریک رها میکند و ذهن بیچاره بدون این که از معنی ان بهره ای ببرد از سر ناچاری حیران و مبهوت ترجیح می دهد ارام و بی سرو صدا از کنارش رد شود.

مشکل از کجاست؟ از ناسازگاری کلمات بایکدیگر  یا از گنجایش کم ذهن ما نمیدانم.اما یکی از پیچیده ترین و شاید خطرناک ترین پارادکس ها، پارادکسی است که عقل و دل بایکدیگر میسازند پارادکسی که نه تنها ذهن که گاهی جسم و جان را بسرعت به سوی نابودی پیش میبرد.